ตัวกู ของกู
พระพุทธเจ้าท่านสอนว่า?
ทุกข์มี..เพราะ..มีเรา..
เรามี..เพราะ..มีอุปาทาน..คือความยึดมั่นถือมั่น?ว่ามีตัวกูของกู
อุปาทาน..ยึดถือว่าเป็นตัวกู..อย่างหนึ่ง
อุปาทาน..ยึดถือว่าเป็นของกู..อย่างหนึ่ง
เช่น?สิวขึ้นที่ไหน..ทำให้เราเป็นทุกข์มากที่สุด..?
ขึ้นที่..หน้ากู..
เราเป็นทุกข์เพราะสิวเม็ดนั้นมันปวด?.ทุกข์เพราะมันขึ้นที่หน้ากู?
ทำให้กูไม่สวย?เม็ดก็ใหญ่..
ต่อให้เม็ดใหญ่กว่านี้..แต่ไปขึ้นที่หน้าคนอื่น..เป็นทุกข์ไหม..?
ที่เราทุกข์ เพราะว่า?.มันใหญ่ที่หน้ากู
กูว่าแล้ว
วิธีลดอุปาทานนี่นะ?.เราต้องดับความรู้สึกเป็นตัวกูออก?
พระพุทธเจ้าให้หลักเกณฑ์ไว้ว่า?
ให้พิจารณาอยู่เนืองๆว่า?เราจะต้องมีการพลัดพรากจากของรัก..ของชอบใจเป็นธรรมดา ?
อาจารย์ที่นั่งข้างหน้านี่ก็อายุมากแล้ว?.ไม่ได้แช่งนะ?
เสื้อที่อาจารย์ใส่นี่?เป็นสมบัติของอาจารย์ใช่ไหม..?
วันหนึ่ง?มันไม่จากอาจารย์ไป?อาจารย์ก็ต้องจากมันไป?
มันไม่จากอาจารย์..หมายความว่า..มันขาดพังไป.
อาจารย์จากมันไปก็คือ?ต้องตายจากมันไป..
มันเป็นอย่างนี้ใช่ไหม..?
ถ้าพิจารณาได้อย่างนี้?พอถึงวันที่มันจากเราไปจริงๆ?ก็ดีดนิ้ว?กูว่าแล้ว..มันต้องจากเราไป..
ไม่ต้องมาตีอกชกตัว?เขกหัวร่ำไห้?
สุขทุกข์?อยู่ที่ใจ?มิใช่หรือ
ถ้าใจถือ?ก็เป็นทุกข์?ไม่สุกใส
ถ้าไม่ถือ?ก็เป็นสุข?ไม่ทุกข์ใจ
ฉะนั้นเรา?อยากได้ทุกข์?หรือสุขนา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น